Çocuklarımızı Gerçekten Seviyormuyuz? Yaptığımız Hataları Okuyun Lütfen!

Anne-Baba olarak çocuklarımız için,her şeyin en iyisini yaptığımız zannederek yaşıyoruz değilmi? Onlara her şeyi veriyoruz,onların her istediğini alıyoruz,almaya çalışıyoruz ama bir türlü kıymetimizi bilmiyor mu diyorsunuz?

Daha ne istiyorsun,çalşıp çabalıyorum senin için diyorsunuz değil mi? Acaba çocukların içtenlikle  sizden istediği nedir acaba hiç sordunuz mu? Şimdi size gerçek hayattan bir hikaye anlatacağım…. Dilerim bu yazıyı okuduktan sonra hatalarınızı anlar,onlara sunacağınız şeylerin önemini anlarsınız….

Çocuğunuzun sizlerle konuşmak isteyip ama konuşamadığı,susmak zorunda kaldığı bir hikaye,buyurun birlikte bu sahneye seyirci olalım.

“Öyle bir sustum ki, belki de sonsuza kadar susa caktım.Çünkü susmak benim küçücük dünyamda  ailemle kurduğum iletişim tarzıydı.

Babam akşamalrı eve yorgun dönerdi.ben bütün gün evde sıkılır onun eve dönmesini dört gözle beklerdim.Daha kapıdan girer girmez boynuna atlar,onunla oynamak isterdim.Babam sarılır, öper,sonrada hadi odana git derdi.

Yemek hazır olunca,Annem sofraya çağırır,bu defa masada bir araya gelirdik.Annem ve babam konuşurlarken ben araya girer,sesimi duyuramayınca da bağırırdım.Babam sinirlenir “bütün gün zaten insanlara laf anlatmaktan kafam patladı,bunaldım.Birde sen kafamı ütüleme.” derdi.  Annem ise ” bütün gün zaten seninle uğraştım,bir çift laf da ettirmiyorsun baban la” diye çıkışırdı.Ve beni odama gönderirlerdi.

Çaresiz boynumu büker,odama yani hapishaneme doğru yol alırdım.Babam ardımdan ” bizim bir odamız bile yoktu,her şeye sahip daha ne istiyor anlamadım.” diye bağırmaya devam ederdi.

“Keşke benimde bir odam olmasaydı,keşke bizim de sadece bir odamız olsa orada hep beraber olsaydık.”derdim içimden,yüksek sesle söyleme cesartim yoktu.

Yemekten sonra babam kanepeye uzanır,eline kumandayı alır televizyon seyrederdi.Beni yanına çağırır biraz severdi.Onun izleyeceği bir şey varsa yerimden bile kıpırdatmazdı.Azıcık hareket etsem,koşup oynamaya başlasam,odama hapis yeniden başlardı.

Bir gün anladım ki susunca Annem ve babamla daha iyi anlaşıyoruz.Bu defa susarak  yapabileceğim oyunlar geliştirmeye başladım.Önce resim yaparak başladım işe.

Babam yaptığım resimleri çok beğeniyor ” bak işte böyle uslu uslu oyna işte.” diyor ve göz ucuyla bakıyordu.Bazen resimle ilğili bir şeyler sorsam afallıyordu.Ama bana kızarak artık odama göndermiyordu.Annem ise “son günlerde benim oğlum ne kadar da akıllandı uslandı” diye anlatıtordu komşulara.

Resimleri arttıkça ortalık dağılmaya başlamıştı.Annem “odanı topla” diye odama kapatınca,nereden başlıyacağımı bilemiyordum.Ben odamı toplamaya çalışırken zaman geçiyor,fakak toplamayı da beceremiyordum.

Annem ” bak resim yapmayı da yasaklayacağım “ dedi bir gün.Sususyor olmamı usluluk olarak alğılayan Ailem resim yapmamı da yasaklarsa o zaman ne yapacaktım ben?

Bu düşüncelerel bir aile tablosu yapmaya karar verdim.Babamın uygun zamanını kolluyordum.her zaman  ki  gibi yemekler yendi,odya geçildi.babam oturur oturmaz yaptığım resmi getirdim.

Babam baktı “hım” dedi ” çok güzel olmuş”  dedi. ” bu adam bneim herhalde” dedi. Ben “hayır o adam değil şu çocuk sensin” dedim. babam ” hayır o adam ben, bu çocuk sensin, bu küçük kız da arkadaşın” dedi. ben “hayır o büyük adam benim,bu küçük adam sensin, bu küçük  kadında Annem dir” dedim.Babam benimle uğraşmaktan vazgeçti ve  “peki neden bizi küçük çizdin” dedi ve anlatmaya başladım.

“Ben büyüyp adam olacağım,iş bulup çalışacağım,sizler yaşlanıp küçüleceksiniz.Beliniz  bükülecek,tıpkı komşumuz Ahmet amca ve Ayşe teyze gibi küçücük kalacaksınız.Ben işten geldiğim de yorgun olacağım.Siz de benimle konuşmaya çalışacaksınız.bende işten yorgun geleceğim için ve kafam şişmiş olduğundan siz duymayacağım.siz de benimle birşeyler paylaşmak istediğiniz de “hadi odanıza çekilin bende kafamı dinleyeyim” diyeceğim.ve aynı zamanda bağıracağım “her şeylerini alıyorum,sıcavık odaları da var daha ne istiyorlar” diye.

Annemle babamın gözleri fal taşı gibi açılmıştı.Duyduklarına inanamıyorlardı sanki.Ve beni öyle bir kucaklamışlar ve okşamışlardı di ki , ilk defa onların sıcaklığını ve sevğilerin hissetmiştim.Sonsuza kadar konuşsam  dinleyecekler di sanki.”

İşte sevgili okurlar ve takipci arkadaşlarım,çocuklarımızın içlerinde sakladıkları,gizli sözler ve anlatamadıkları şeyler.Onları susturmak yerine zamanın da konuşmalarına ve istediklerine,düşündüklerine zaman ayırabilirseniz,suskunlugu değil, konuşmayı ve paylaşmayı seçerler.Siz de  çocuklarınız la birlikte daha kaliteli ve değerli zaman geçirmeyi onlardan öğrenmiş olursunuz.

En güzel günler ve yarınlar sizlerin ve sevdiklerinizin olsun.

”