Benim gücüm yetmiyor Sana havale ediyorum

Akşemseddin Hazretleri’nin takva sahibi torunlarından Abdülkadir Çelebi’nin Bolu’nun Göynük kasabasında bir yoncalığı vardı. Yoncalıkta yetişdirdiği yeşillikle ineğini besler, ineğinden elde ettiği sütle de helalinden geçinip giderdi. Ne var ki o bölgede yaşayan hak hukuk bilmez kaba kuvvet sahibi bir çoban koyunlarını Abdülkadir Çelebi’nin yoncalığından geçirir yetişmiş yeşillikleri yedirerek Çelebi’nin ineğine otlayacak ot bırakmazmış.

Abdülkadir Çelebi bu konuyu çobana bir hatırlatmış, iki hatırlatmış. Ancak çobanda bu anlayış yokmuş. Çoban yine her fırsatta koyunlarını yoncalıktan geçirir, yeşillikleri kendi hayvanlarına yedirip Çelebi’nin, sütüyle geçindiği ineğine yeşillik bırakmamış.

Nihayet bir gün bu muhterem insanın sabrı tükenir, ellerini açıp Rabb’ine iltica eder.

” Rabbim!” der, ” Bu anlayışsız insana benim gücüm yetmiyor, sana havale ediyorum. Biliyorum sen zalimi imhal edersin, ama ihmal etmezsin; zulmü zirveye çıkınca zevalini başlatırsın. Bu adamın zulmü zirveye çıktı. Zira sütüyle beslendiğim ineğimi de beni de aç bırakmaya başladı!”

Bir zaman sonra bir sabah iki kişi Çelebi’nin kapısını çalar. Yalvarma sırası artık onlardadır.

” Çobanımızın karnında müthiş bir sancı başladı ve bir türlü dinmiyor. Yerlere yatıp yuvarlanıyor. Kendisi, bunun size yaptığı zulümden olduğunu düşünüyor. Siz çok ikaz etmişsiniz ancak o sizi dinlememiş. Ne olur hakkınızı helal edin de çoban kurtulsun!”

Çelebi hazretleri, ellerini açıp boynunu bükerek:

” Ben çobanınızı kurtaramam artık çok geç. Zira Rabbimizin verdiği mühlet bitmiş, zirveye çıkan zulmünün cezası başlamıştır. Cezası başlayan zulmün cezasını kimse durduramaz. Buradan dönerken birkaç metre bez alarak dönün. Ola ki çobanınıza kefen lazım olabilir!”

Adamlar telaşla çobanın evine doğru koşarlar. Bir de ne görsünler, kapıda su ısıtmak için ateş yakmaya çalışanlar söyleniyorlar:

” Çobanımızı kurtaramadık, şimdi birkaç metre kefen lazım!”