Anneme Açık Mektup….

ANNEME AÇIK MEKTUP

Ne garip; yeni yeni farkediyorum ki, çocukları anne olunca çocuklaşıyor anneler… Ve insan, zamanın nasıl insafsız bir öğütücü olduğunu bu rol değişiminde anlıyor.
Eminim karnındaki ilk tekmemden, hatta doktorların “Bundan sonra ağır kaldırmak yok” müjdesinden beridir iki kişilik yaşıyorsun yaşamı… Doğum odasında bir küçük el saçlarına tutununca değişti herşey ve o el, o saçtan hiç eksik olmasın istedin.
Kimbilir kaç geceyi karyola başuçlarında derin iç çekişler dinleyip hüzünlenerek uykusuz geçirdin, kaç emzirme seansında bitkin uyuyakaldın. O gün bugündür hayatı, bir toprakla çiçeği kadar ortak üretiyor, tüketiyo*ruz. Yol boyu, kusurlarını hiç görmedik birbirimizin, yeteneklerimizi abarttık,
karşılıklı toz kondurmadık üzerimize, kol kanat gerdik…
Ben dünyanın en iyi evladıydım, sense tarihin en iyi annesi…
Her çığlıkta başucum*da biteceğini bilmenin güveniyle büyüdüm. Her derdimde benden çok dertleneceğini bilmenin o bencil alışkanlığıyla ayakta kaldım.
Sevginle donandım…

* * *

Ama sonra birden o korkunç çark devreye girdi ve yaşamın acımasız kuralı işledi:
Büyüdüm…
Senin kollarında “sen”den habersiz, bambaşka bir “ben” çıktı ortaya. Bazen o eski “ben”e hiç benzemeyen bir “ben”…
Çünkü farkettim ki anlattığın masalların yaşam*da karşılığı yokmuş. Kızlar bir prens umuduyla kurbağaları öpedursun, ben her yalanda burnumu yokladım. Şaşırdım.
Bostandaki danaların, ısırılmış lahanaların ve benzeri pastoral ninnilerin modasının geçtiğini gördüm sokakta… Söyleyemedim sana…
“Yaşamın değiştiğini, eski tecrübelerin artık eskisi kadar geçerli olmadığını” anlatan kitapları sa*lonun ortasında açık bıraktım, açıp okuyasın diye…
Her kuşağın o vazgeçilmez ikilemi depreşti yeni*den: “Devir de amma değişti” diye yakınırken sen, ben ilginle boğulduğumdan dertlendim.
Bir yeri yaralandığında “Anam görürse ne kadar üzülür” diye gizlemeye çalışmak küçük bir çocuk için nasıl ağır bir yüktür bilir misin?
Acından çok, O’nda yaratacağı acı, acıtır canı*nı…
Oysa ne çok acılar paylaştık seninle.. Ve ne çok sevinçler yaşadık beraber… Nasıl dar günlerde yardıma koşup, kaç şenliğine ortak olduk birbirimizin..?

***

Lakin artık kafesten uçma vaktiydi. “Danaların girdiği bostan”da ayakta kalabilmenin yolu, tek başına kanat çırpmayı öğrenmekten geçiyordu.
Yargıladık birbirimizi bir dönem… Sorguladık…
Sen bana eş dost çocuklarını örnek gösterdikçe, ben seni eş dost ebeveynleriyle kıyaslar oldum.
Sen her sohbete “Bizim çocukluğumuzda…” diye başladıkça ben, değişen takvim yapraklarını koydum önüne…
Nasıl da zalim bir çark bu değil mi?
Doğuyor, doğuruyor ve günün birinde yuvadan uçacağını bile bile koca bir ömrü karşılıksız veri*yorsun…
… Ve hayat birden ıssız bir adaya dönüşüveriyor.
Sonrası kah bir kapı zili beklentisi, kah bir mek*tup, kah bir telefon sesi… Gizliden gizliye özlenen bir torun müjdesi…
Fotoğraflar sarardıkça solan bir yaşam ve uzak*laştıkça yakınlaştığımız bir mazinin geri dönmez anıları…
Yazılarla konuştuk öyle zamanlarda… Bakışlar*la anlaştık. Ağlaştık birbirimizden gizleyerek acılarımızı… Bir mimikle özleştik, bir gülüşle kavuştuk.
Ben büyürken… seni de büyüttüm.

* * *

Şimdi çok daha iyi anlıyoruz birbirimizi…
Çünkü küçücük bir el saçlarımı kavrıyor geceleri… Karyola başlarında uykusuz geceler geçiriyorum. Pastoral ninnilerle büyütüyoruz oğlumu; ya*lancı çocukların burunları uzuyor masallarda, öpülen kurbağalar prens oluyor.
…Ve yaşamın değiştiğini, eski tecrübelerin geçersizleştiğini anlatan kitapları kaldırıyoruz salondan gizli gizli…
O korkunç çark, acımasız bir hızla dönmeye de*vam ediyor. Zaman, öğütüyor kuşakları…
İnsan ancak mahrum kalınca anlıyor sevginin değerini… Bense sevginden mahrum kalmaya fazla dayanamayacağımı biliyorum.
O yüzden sana upuzun bir ömür diliyorum.
Hem biliyor musun?
“Seni çok seviyorum.”

Alıntıdır.