Atatürk’ün Vatan ve Ana sevgisi ile anısı(Mutlaka okuyun)
Atatürk’ün“Ben insan değilmiyim” Sözüyle anlatmak isteği gerçek……
14 ocak 1922 gece yarısı,Mustafa kemal özel treniyle eskişehire doğru yola çıkıyor.Bu yolculuk bir kamuoyu yolculuğu olacak,Gazi Mustafa Kemal savaş sonrası Anadolu’sunda bazı şehirlerin nabzını yoklamaya ve izmire gidip annesini görecekti.
O gece çok sıkıntısı vardı mustafa kemal’in bir tüelü uyku tutturamıyordu.
Ali çavuş kompartımanın kapısında sigara üstüne sigara içiyor,Kapıya dayanıp karanlığı seyrediyor,bir taraftan da kendi kendine mırıldanıp duruyordu.
“Bu işin bu kadar çabuk olacağını hiç düşünmedim.”
İşte sonında beklenen telgraf geldi.Zübeyde anamızı kaybettik,peki ne duruyorum kapıyı vurup gidip onu uyandırmalıyım.Ama işe bak içeri giremiyorum,ona kıyamıyorum.Nasıl derimki,“Anamız öldü paşam” diyemem.Onun yüregi Anası için atar.Hep söyler”vatanı kurtarmakla Anasını kurtarmak aynı anlama gelir”onun için kapıyı çalsam “Paşam sen sagol” desem,“eyvah” demezmi? koca vatanı kutardım,anamı kurtaramadım demezmi?
Ali çavuş’un anlattığına göre birden yerinde sıçramış.İçerden bir ses geliyor .Mustafa Kemal sesleniyor.
Çavuş kompartıman kapısı açıp selam duruyor.
“Emret paşam”
Mustafa Kemal yataga oturmuş soruyor telaşla.
“ne demeye kapıda bekliyorsun sen?”
“uyku tutturamadım paşam”
“Annemden bir haber varmı”
“az önce bir telgraf geldi şifreyi çözünce size sunacaklar”
“boşuna kıvranma Ali ,bende saklamaya çalışma ben haberi aldım”
Ali çavuş bir şey yokmuş gibi durmaya çalşıyor ve merakla soruyor.
“Ne haberi aldın paşam? hayır haberdir inşallah”
Mustafa kemal usul usul anlatıyor.
“az önce dalmışım rüyamda yeşil bir ovada anamla el ele dolaşıyorduk.Hep olduğu gibi bana bir şeyler anlatıyordu.Birden bir fırtına çıktı.Bir sel bastırdı,anamızı aldı”Hiç bir şey yapamadım,hiç… hiç….
Çavuşu bir titreme aldı.Derken Mustafa Kemal emri verdi.
“çocuk al getir şu telgrafı hemen”
Ali çavuşkompartımandan çıkar çıkmaz çmzümü getiren adamla karşılaştı.
“ver onu” dedi.”Paşamız bekliyor.”
Kağıdı aldı içeri girdi ve selam durdu.”sen sagol paşam” dedi.
“Millet sagolsun”
gözünden iri bir damla gözyaşı dökülüvermişti.Çavuş “ağlama paşam” diye yalvardı.
“Neden ben insan değilmiyim?Anam öldü ben buna ağlarım.Ama vatan kurtuldu bununla da teselli bulurum.benim için ikisi de bir”
“işte bunun için kurtaracak bahtı kara maderini? diye cevap vermedim mi Namık kemalé?Birden mustafa Kemal ve Ali çavuş birbirlerine sıkıca sarılıp,hıçkıra hıçkıra ağladılar.
MUSTAFA KEMAL SESLENSE Yüzyıllar öncesinden Yüzyıllar sonrasından sesleniyorum size Ben Mustafa Kemal’im heyy… Ben Mustafa Kemal’im. Büyük büyük denizlerim vardır benim Hürriyeti içmiş dalgalarım. Hürriyetle ...
ATATÜRKÇÜLERE Öyle sırtüstü yatıp dinlenecek gün değil; Daha yapacağımız çok şeyler var, çocuklar! Ne kadar erken yağdı, gördünüz ya, yeniden Nice güvendiğimiz dağlara kar, çocuklar! ...
Gazi Mustafa Kemâl Paşa; Adana treninden inip, Haydarpaşa rıhtımına ayak bastığında düşman gemilerinin zafer bayrakları açmış şekilde toplarını sağa sola çevirerek İstanbul limanına girdiklerini, azınlıkların ...
İSTANBUL’UN KURTULUŞU (6 Ekim) İstanbul ilk çağlardan itibaren bütün milletlerin iştahını kabartan bir yerleşim yeri olmuştur. O yüzden, birçok ülke, kendi merkezlerini bu önemli topraklara ...
Kurtuluş savaşı sıralarında Türkiye Büyük Millet Meclisi adı altında bir yönetim kurulmuştu ama rejimin adı henüz konulmamıştı.Aslıda Türkiye Büyük Millet Meclisi Ulusal egemenliğe dayalı bir ...
-
Serdar Yıldırım
ATATÜRK’ÜN DEPREM ANISI
Yıl 1896. 15 yaşındaydım. Manastır Askeri İdadisi 1. sınıfa gidiyordum. Okulumuz iki katlıydı ve bizim sınıf üst kattaydı. Fizik dersindeydik. Birden sarsıntı oldu. Arkadaşlardan bazıları, hocam, deprem oluyor, dedi. Fizik öğretmenimiz tavanda sallanan lambaya baktı ve sakin olun çocuklar, dedi. Geri geri gitmeye başladı. Kapının yanına gelince hızla kapıyı açıp dışarı kaçtı. Birkaç saniye içinde sınıfta yalnız kaldım. Sağıma, soluma bakındım, kimse yoktu. Bir süre bekledim. Sonra ayağa kalktım ve pencereye doğru yöneldim. Dışarı baktığımda hayretler içinde kaldım: Okulumuzun mevcudu iki bin kişiydi ve bahçe öğretmen ve öğrenci doluydu. Yere çömelmişler ve öylece bekliyorlardı. Neden korktular hala anlayabilmiş değilim.
Sınıfımdan çıktım, bazı sınıflara baktım, kimse yoktu. Alt kata indim, sınıflar boştu. Ön kapıdan bahçeye çıkarsam öğretmenler bu davranışımdan hoşlanmazlar diye düşünerek, arka kapıdan bahçeye çıktım. Beni ayakta gören bir öğretmen, otur Mustafa, otur, dedi. Ben de yere çömeldim. Daha sonra aradan zaman geçti ve öğrenciler, öğretmenler nezaretinde sınıflarına gitti.Atatürk’ün Çocukluğu – Ezgi Yayınları – Yayın Yılı: Aralık 1994
——————————————————-Bırak depremi, Anafartalarda, Conk Bayırı’nda ingiliz gemilerinden atılan insan büyüklüğündeki gülleler yakınında patladığında Mustafa Kemal kaçıp gitmediyse bunu 15 yaşındaki cesaretine borçludur. Sadece cesur insanlar kahraman olur. Mustafa Kemal Çanakkale’de 34 yaşındaydı ve 15 yaşından iki kat daha fazla cesurdu. Bu cesur yüreği toprak altına almak için, bilek gerekti, yürek gerekti. Korkaklar, kolay teslim olur ve boyun eğerdi. Mustafa Kemal boyun eğmedi ve galip geldi. Daha pek çok savaş kazandı ve Türkiye Cumhuriyeti’ni kurdu. Tarihe ismini altın harflerle yazdırdı.
Serdar Yıldırım
-
Serdar Yıldırım
ATATÜRK’ÜN ÇOCUKLUK ANISI: ELBİSE KAVGASI
Çocukluğumda yaşadığım anılardan biri de Makbule ile Naciye arasındaki elbise kavgasıdır. Komşu kızın üstünde yeni elbiseyi gören Makbule ile Naciye, anneme, biz de yeni elbise isteriz, dediler.
Annem: ” Tabi olur, benim güzel çocuklarım. Ölçünüzü alır, size yeni birer elbise dikerim. Şunun şurasında bayrama ne kaldı? Bayram günü de yeni elbiselerinizle gezersiniz. ”
Birkaç günde elbiseler hazırdı. Makbule ile Naciye yeni elbiseleriyle kıvanarak gezdiler. Bir hafta sonra kız kardeşlerim eski elbiselerine dönüş yaptılar. Annem de yeni elbiseleri yıkayıp, ütüledi ve elbise dolabına astı.
Aradan zaman geçti ve arefe gününden bir gün önce evde bir gürültüdür koptu. Naciye bayramlık elbisesini giymek istemiş, üstüne olmamış, dar gelmiş ve bir yaş büyük ablası Makbule’nin elbisesini giymiş. Bunun gören Makbule Naciye’den elbisesini çıkarmasını isteyip sesini yükseltmiş.
Araya giren annem Naciye’ye neden ablasının elbisesini giydiğini sordu. Bunun üzerine Naciye: ” Ama anne, benim elbisem üstüme olmadı, çok dar geldi. Bir de ablamın elbisesini deneyeyim dedim. Tam geldi. Bayramda ben bunu giyeyim ha, ne dersin? ” Annem daha sonra elbiseyi Makbule’ye giydirmeye çalıştı ama dar geldi.
Annem: ” Tabi dar gelir. Siz büyüme çağındasınız. İki ay önce diktiğim elbisenin şimdi dar geleceğini düşünemedim. O zaman bayramda Naciye bu elbiseyi giyer, ben Makbule’ye iki gün içinde yeni elbise dikerim. ”
Annem aynen öyle yaptı. İki günde elbiseyi dikti ve Makbule bayramda bu elbiseyi giydi. Beni sorarsanız annemden rica etmiştim ve beni kırmadı. Bana bayramlık alınmadı. Babamın yokluğunda zaten kıt kanaat geçiniyorduk. Annemi zor durumda bırakmak istemedim.Öğretmenim Atatürk – Bilgi Yayınevi – Sayfa: 21-22
Bir Öğretmenin Kaleminden ATATÜRK-Doğan Egmont – Sayfa: 16-17————————————————————
BALIKLARI SUYA ATTIM
Bir gün Makbule ile Naciye’yi yanıma alarak çiftliğin yakınındaki gölette balık tutmaya gittim. Ben oltayla balık yakaladıkça Naciye ağladı, yalvardı, balıkları suya atmamı istedi. Naciye ağlamasın diye, balıkları suya attım ve erkenden çiftliğe döndük. Zaten hastaydı, hastalığının ilerlemesinden korkuyordum. Çiftlikte elimdeki kovanın boş olduğunu gören dayım bana şöyle dedi:
” Vay Mustafa , bakıyorum göletteki bütün balıkları yakalamışsın. Bu kadar balık bize çok, yarısını köye verelim. Hani balıklar, oltana yakalanmak için, atılırlardı. Hani avladığın balıkları şanslı sayardın. Giderken bir kova daha istiyordun. Sen önce bu kovayı doldur da sonra ikinci kovayı iste. ”
Dayım konuşmasına devam edecekti fakat Makbule araya girdi:
” Mustafa abim, yakaladığı balıkları suya atmasaydı iki kova dolardı. ”
Bunun üzerine dayım: ” Nee, abin yakaladığı balıkları suya mı attı? Ama neden? ” diye sordu.
Makbule bu soruya şöyle cevap verdi: ” Çünkü Naciye balıklara acıdı ve her balık yakalandıktan sonra ağladı. ”
Naciye: ” Ben ağladım diye abim bir dolu balığı suya attı. ” dedi.
Dayım: ” Affet beni Mustafa.. Durup dururken haksız yere sana laf söyledim. Senin boşa konuşmayacağını anlamalıydım. Yarın ikimiz gideriz balık tutmaya. Yanımıza dört kova alırız. ” dedi.
Dayım konuşmasını bitirince bir an Naciye ile göz göze geldik. Kardeşim yalvaran bakışlarla bana bakıyordu.
Ertesi gün sabah kahvaltısından sonra dayım çiftlikte beni çok aradı. Bulamazdı tabi ki çünkü samanlığa saklanmıştım. Dayım, Mustafa, Mustafa, neredesin? diye bağırdıkça yanımdaki Makbule ile Naciye kıkır kıkır güldüler.Benim Adım Atatürk – Puslu Yayıncılık – Sayfa: 21-23
Bir Öğretmenin Kaleminden ATATÜRK-Doğan Egmont – Sayfa: 21-22————————————————————-
KARANLIKTAN KORKMAM
On beş yaşlarındaydım. Manastır Askeri İdadisi’ne gidiyordum. (O zamanın lisesi) Yaz tatilinde dayımın çiftliğine gitmiştik. Komşunun oğlu Enver’le çok iyi arkadaştık. Ara sıra birlikte gezerdik. Bir gün Enver, bizim bağa gidip üzüm yiyelim, dedi. Ben de olur dedim. Annelerimizden izin alıp yola çıktık. Sağda solda fazla eğlendiğimiz için, karanlığa kaldık.
Enver: “İstersen dönelim. Sen şehir çocuğu olduğun için, karanlıktan korkarsın. Böyle durumlara alışık değilsin” dedi.
Ben karanlıktan korkmadığımı söyledim. Yola devam edelim dedim. Tarla kenarı, patika yol, ağaçlık alan derken, karanlık iyice çöktü. Yanımdaki Enver’i zor seçer oldum. Bir saat önce dağların kartalıyım diyen Enver, gel Mustafa dönelim, az kalmıştı ya, yarın gündüz geliriz, demeye başladı. Neyse ki sonunda bağa vardık ve birer salkım üzüm kopardık. Üzüm yiyerek çiftliğe döndük.Öğretmenim Atatürk – Bilgi Yayınevi – Sayfa: 47
İLK ANDA CANIM SIKILMIŞTI
Bakla tarlasında yalnız başıma bekçilik yaptığım günlerden birinde öğle vakti kulübenin önündeki çardak altında uyuya kalmışım. Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum, annemin sesine uyandım.
Annem: ” Dayısı şuna bak, Mustafa uyuya kalmış. Makbule dün pınardan soğuk su içince hastalandı ya, Mustafa bütün gece başında bekledi. Ondan uykusunu alamadı. Neyse ki Makbule’ye ballı ıhlamur içirdim de iyileşti ” dedi.
Dayım: ” Bırak canım uyusun. Benim en sevdiğim şeydir burada uyumak. Bu öğle sıcağında karga falan uğramaz. Bir yatsam iki saatten önce top atsan uyanmam ” dedi.
Bu konuşmaları duyunca ayağa fırladım. Uykuda yakalandım diye ilk anda canım sıkılmıştı ama Makbule’nin iyileştiğini duyunca rahatladım.Bir Öğretmenin Kaleminden ATATÜRK – Doğan Egmont – Sayfa: 18
